چرا عینک های هوشمند چندان مفید و محدود کننده نیستند؟

همه چیزهایی که می توانیم روی بدن خود بپوشیم، از تلفن های همراه شروع به هوشمند شدن می کنند. اما اکنون مشکل در راه است. هم تلفن‌های همراه و هم ساعت‌ها به موفقیت دست یافته‌اند، در حالی که به نظر می‌رسد عینک‌های هوشمند همواره شکست خورده‌اند. مشکل کجاست؟ الان چیزی ارزش خرید داره؟

Uعملکرد واضح

می تواند محصولات هوشمند را به طور گسترده بپذیرد، یک فرض بزرگ وجود دارد: مشکلاتی را که قبلا حل نشده اند حل می کند و مردم به موارد بیشتری نیاز دارند. تلفن همراه بسیاری از مشکلات را حل می کند و دستبند ساعت مشکل بررسی ضربان قلب، تعداد قدم ها و حتی ردیابی GPS عملکرد را حل می کند. عینک هوشمند چطور؟

"عینک هوشمند" یکپارچه با دوربین و هدست.

این صنعت در سه جهت تلاش کرده است:
برای حل مشکل گوش دادن با هدفون ترکیب کنید.
مشکل مشاهده را با استفاده از صفحه نمایش شبکیه حل کنید، اما راه حل خوب نیست.
مشکل عکسبرداری را حل کنید و یک دوربین روی قاب قرار دهید.

حالا مشکل در راه است. به نظر می رسد که هیچ یک از این عملکردها فقط مورد نیاز نیستند. به جز هدفون، اگر بخواهید قطعات را روشن کنید، ممکن است برخی از عملیات ها را انجام دهید. عملکرد یکپارچه عکسبرداری عینک باعث انزجار زیادی در خارج از کشور شده است: ممکن است حریم شخصی شخصی که از او عکس گرفته می شود را نقض کند.

از نظر فنی دشوار است
از سوی دیگر، محدودیت در توسعه عینک هوشمند یک مشکل فنی است. نکته کلیدی این است که هرگز راه حل خوبی برای کاربران وجود نداشته است.

عینک گوگل چند مشکل را حل می کند.

راه حل Google Glass یک صفحه نمایش LCD کوچک است. گرانی این صفحه نمایش ال سی دی باعث شد که عینک گوگل در آن زمان بسیار گران فروخته می شد، قیمت آن به 1,500 دلار می رسید و چندین بار در چین فروخته شد و حتی بیش از 20,000 فروخته شد. و گوگل به استفاده از آن فکر نکرد زیرا فرمان صوتی در آن زمان بالغ و ناقص نبود. اگر نمی توانید فرمان صوتی انسان را درک کنید، پس ورودی بستگی به تلفن همراه دارد که فقط معادل یک صفحه نمایش گسترده است و صفحه نمایش کوچک است و وضوح تصویر کوچک است. بلند نیست.

فناوری تصویربرداری مستقیم از دستگاه های کوچک روی شبکیه هنوز در دست توسعه است.

هر کسی که ماشین جدیدی رانده باشد می داند که این وسیله نقلیه اکنون دارای عملکرد HUD است که یک نمایشگر هدآپ است. این فناوری می تواند سرعت، اطلاعات ناوبری و غیره را روی صفحه نمایش دهد. پس آیا عینک های معمولی نیز می توانند به این نوع برآمدگی دست یابند؟ پاسخ منفی است؛ هیچ چنین فناوری نمی تواند مستقیماً لایه ای از تصویر را روی شبکیه ایجاد کند.

تجهیزات AR هنوز در حال حاضر قابل توجه است که نمی تواند مشکل راحتی پوشیدن را حل کند.

AR و VR می‌توانند یک تصویر بیشتر در مقابل شما ایجاد کنند، اما واقعیت مجازی نمی‌تواند مشکل نگاه کردن به جهان را حل کند. گرانی و حجیم بودن عینک AR نیز مشکل ساز است. در حال حاضر AR بیشتر برای استفاده تجاری و صنعتی است و VR بیشتر روی بازی ها متمرکز است. راه حلی برای پوشیدن روزانه نیست. البته، هنگام توسعه، پوشیدن روزانه در نظر گرفته نمی شود.

عمر باتری یک نقطه ضعف است.

عینک محصولی نیست که بتوان هر از گاهی آن را درآورده و دوباره شارژ کرد. صرف نظر از نزدیک بینی و دور بینی، برداشتن عینک یک گزینه نیست. این شامل مشکلات عمر باتری است. این مشکل این نیست که آیا می تواند آن را حل کند، بلکه یک معامله است.

ایرپادها با یک بار شارژ تنها چند ساعت عمر باتری دارند.

اکنون عینک های معمولی، لنزهای رزین قاب فلزی، جرم کل فقط ده ها گرم است. اما اگر مدار، ماژول های کاربردی و از همه مهمتر باتری های عینک AR وارد شوند، وزن به شدت افزایش می یابد و چقدر افزایش می یابد که آزمایشی برای گوش انسان است. اگر مناسب نباشد، آزاردهنده خواهد بود. اما اگر سبک باشد، عمر باتری به طور کلی خوب نیست، و چگالی انرژی باتری هنوز هم سختی جایزه نوبل است.

زاکربرگ داستان های ری بن را تبلیغ می کند.

Ray-Ban's Stories به مدت 3 ساعت به موسیقی گوش می دهد. این نتیجه از تعادل فعلی وزن باتری و عمر باتری است. هدفون و عینک به هوش خیلی بالایی نیاز ندارند، اما نمی توان آنها را در محدوده گوش کاربر به خوبی انجام داد - عملکرد استقامتی.

اکنون می توان گفت دوره سردرگمی است. به عنوان عینک با بسیاری از کاربران، محدودیت وزن منجر به محدودیت عملکرد و عمر باتری شده است. در حال حاضر هیچ پیشرفت جالبی در فناوری وجود ندارد. با فرض هدست و تلفن همراه، تقاضای کاربران برای عینک هوشمند کم است. همراه با نقاط درد کاربر، این ترکیب ها پیچیده هستند و اکنون به نظر می رسد که هنوز هم فقط می توان از گوش دادن به موسیقی استفاده کرد.